Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Marcel heeft beenmergkanker en kan niet meer genezen. Vanaf het ogenblik dat de pijn niet langer verdraagbaar is, wil hij euthanasie. "Ik ben daar heel nuchter in. Vanaf het moment dat ik de diagnose te horen kreeg, heb ik mijn wens te kennen gegeven." Marcel is schepen van Openbare Werken in Tongeren. Hij zit meer dan 30 jaar in de politiek en bracht de Tongenaars meteen op de hoogte van zijn ziekte en van zijn plannen. "Ik wil niet dat het een taboe is. De dood niet en euthanasie niet." In november is Marcel zodanig zeker dat hij binnen de maand zal sterven, dat hij al zijn eigendommen begint weg te schenken. De tapijten in zijn appartement zijn opgerold, meubels zijn weggebracht en de verlichting is opgeborgen. "Ik wil na mijn dood geen mensen tot last zijn. Hier moet niemand komen opruimen. Ik doe dat nu, dan hebben ze de dozen maar op te pakken en buiten te dragen als ik dood ben. "Vanaf dan leeft Marcel in een akelig leeg appartement maar voor hem is dat van geen tel. "Ik heb die Gezelligheid van een salon niet meer nodig. Ik heb geen last van die leegte. Ik wil tussen de mensen zijn, altijd al. En zeker nu. Ik kom hier toch enkel om te slapen." Marcel is opvallend nuchter. Hij wil geen begrafenis, geen doodsbrief. Niks van dat alles. "Ik sta mijn lichaam af aan de wetenschap. Ik zou ook naakt willen gaan maar de begrafenisondernemer zei toch dat ik mij moest aankleden." Zijn boezemvriend Pim, zal na zijn dood alles in goede banen leiden. "Die nuchterheid siert Marcel, maar het raakt me. Hij wil zelfs niet dat ik hem tot in het ziekenhuis breng op het moment van de euthanasie. Hij zal een taxi nemen. Dat vind ik erg. Ik ben z'n maat, weet je." Marcel gaf een afscheidsfeestje voor al zijn vrienden. "Ik nodig ze allemaal uit, om nog eens goed te feesten. Maar ik zal hen vandaag niet zeggen dat ik binnen een paar dagen uit het leven stap. Het zal dus geen afscheidsfeestje zijn in de strikte zin van het woord. Neen, ik wil niet dat men om mij treurt. Verdriet maakt Mensen ziek en ik wil niet dat ze zich ziek maken."

Euthanasie.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deel 1: Tussen leven en dood "Ik kan moeilijk tegen mijn hart spreken en zeggen tegen u, ik wens dat mijn vrouw morgen overlijdt." Rene Vloeberghs streelt onophoudelijk de arm van zijn vrouw. Beseffen doet ze dat niet meer, ze ligt, na een zuurstoftekort in de hersenen, op de palliatieve afdeling van het Damiaan-ziekenhuis in Oostende. "Zoals een plant," geeft Rene toe. "Eerst kreeg ze nog voedsel via een maagsonde, maar daar kreeg ze buikloop van, en dan heeft de dokter gevraagd of ik het goed vond om het voedsel weg te laten. Ik heb ja gezegd." Deze week begint het proces tegen een verpleegster die haar zieke tante een dodelijke injectie gaf, omdat ze, naar eigen zeggen, haar lijden niet meer kon aanzien. Elke dag moeten dokters beslissen over medische behandelingen, en of ze niet beter worden afgebouwd en stopgezet. Hoe beslissen dokters en verpleegkundigen om iemand te laten gaan? En hoe zwaar weegt dat op hen? "Het is meer dan eens gebeurd dat wij een patiënt bijna terminaal verklaarden En dat die toch plots weer wakker werd en begon te eten en opfleurde," zegt professor Baeyens van het Damiaan-ziekenhuis. "Het is moeilijk te weten wat de toekomst brengt." "We proberen zolang mogelijk om mensen eten te geven, ze uit hun bed te laten komen, ze te laten opstaan. Het moment dat dat niet meer gaat, schakelen we over op comfortzorg," zegt Patricia Darras, verpleegster op de afdeling geriatrie van het Damiaan-ziekenhuis in Oostende. "Dat wil niet zeggen dat we een spuitje geven, en dat de patiënt sterft, wel dat we mensen zodanig verzorgen dat ze het goed hebben, dat ze geen pijn hebben. Sterven is niet de laatste mogelijkheid, je kan iemand verzorgen, de juiste medicatie geven, zodat ze toch nog een comfortabel leven hebben, zonder dat je ze daarom moet doden." Communicatie en vertrouwen is voor professor Baeyens essentieel. "Verpleegkundigen met het hart op de juiste plaats zien ervan af om patiënten te zien afzien, en daar moeten ze kunnen over praten met collega's, met de arts. Als er geen vertrouwen is, durf je bepaalde zaken niet te zeggen, en dan is goede zorg niet mogelijk, denk ik." De beslissing om te stoppen met een behandeling wordt ook nooit alleen genomen. "Er wordt met de familie gepraat, met de verpleegkundigen, met de patiënt, als dat nog kan," vertelt verpleegster Nathalie Everaet. "We hebben een hechte band met de patiënten, en het is moeilijk als er iemand sterft, maar als de beslissing valt, zijn wij wel blij. Als iemand in zijn bed ligt en voortdurend kreunt en weet dat hij nog maar twee maanden te leven heeft, dan zijn wij blij dat hij verlossing krijgt, al is het maar een beetje medicatie om de pijn te verzachten. Deel 2 : Dagboek van een verpleegster "Afgelopen weekend hebben we veel geweend met ons vieren. Ik heb gezegd: we moten dat gewoon winnen. Zo simpel is dat." Verpleegster Els Op De Weerdt (37) houdt zich kranig als ze vorige week maandag haar twee huilende kinderen, July en Charlotte, in de armen valt. Els gaat de zwaarste week uit haar Leven tegemoet. Ze verschijnt voor het Antwerpse Hof van Assisen, beschuldigd van 'doodslag door vergiftiging'. We volgen Els Op De Weerdt een week lang: elke avond laat ze voor de camera haar gedachten de vrije loop over de voorbije procesdag. "Soms, als ik wakker word, heb ik het gevoel: dit overkomt mij niet." Het resultaat is een uitzonderlijk document: het dagboek van een verpleegster voor assisen. 21 januari 2000. Samen met haar ouders brengt verpleegster Els Op De Weerdt haar aan alcohol verslaafde tante Angle Hoefkens binnen in het ziekenhuis. De toestand van haar tante verslechtert zienderogen en op een gegeven moment besluit de arts na ruggenspraak met de familie om Angle Hoefkens de DNR-status te geven: do not reanimate. Tante Angle krijgt morfine toegediend. Dan besluit Els om de baxter met morfine korte tijd sneller te laten doorlopen, naar eigen zeggen "omdat ze het lijden van haar tante niet meer kon aanzien". Tenslotte spuit Els 20cc kaliumchloride in het lichaam van haar tante In, die kort daarop sterft. Wanneer Els op de ochtendbriefing vertelt wat ze gedaan heeft, gaat de bal aan het rollen. De collega's zijn verbijsterd en lichten de directie in, die klacht indient bij de politie. Op het proces laten bijna al haar collega's Els vallen als een baksteen. "Nu maken ze er ineens zo'n punt van... Als ik dan bedenk, de toestanden die ik gezien heb in het ziekenhuis. Dat ze mij niet zeggen dat wat ik gedaan heb, uitzonderlijk is, neen. De manier waarop is niet correct. Dat geef ik toe. Maar dat is juist het bewijs dat ik het in een impuls gedaan heb." Tijdens hun onderzoek stuiten de speurders op de erfenis van Angle Hoefkens, waarvan ook een deel naar Els zou gaan. Voor hen is dat het motief van Els. Op het proces leggen diverse getuigen hierover tegenstrijdige verklaringen af. Els aanhoort het, soms gelaten, soms kolkend van woede. Als haar ouders en haar man in het getuigenbankje zitten, heeft ze het heel moeilijk. "Paps is gekraakt. Hij zegt altijd: mijn leven is kapot. En mijn man kan er niet inkomen dat ik de moed er in houd. Hij heeft schrik dat het toch zal mislopen. Maar ik denk aan niets anders dan aan een vrijspraak. En vrijdag gaan we skin."

Euthanasie --- Euthanasie --- Palliatieve zorg. --- Stervensbegeleiding. --- Ethiek. --- Verpleging.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Discussieprogramma over ouderen voor wie het leven 'op' is en die een eind aan hun leven willen maken. Een eerdere aflevering over dit onderwerp, een jaar geleden, leverde honderden reacties op. Nu in deze uitzending de resultaten van een opinie-onderzoek over levensbeëindiging door ouderen. Mensen die niet ernstig ziek zijn of zwaar psychisch lijden. Hebben deze ouderen het recht op een humane manier uit het leven te stappen? En moet hulp daarbij strafbaar blijven? Met het ouder worden, worden steeds meer mensen geconfronteerd met een almaar minder energiek leven waarin het verlies van dierbaren en bekenden de enige constante lijn is. Deze mensen komen, volgens de huidige Nederlandse wetgeving, in geen geval voor euthanasie in aanmerking. Artsen en betrokken familieleden die vinden dat hulp bij zelfdoding mogelijk moet worden, vinden behalve de wet, ook het huidige regeringsbeleid terzake op hun weg. In dit programma onder andere het verhaal van de van moord verdachte kinderen van mevrouw De Jong. Zij brachten eind vorig jaar na de levensbeëindiging van hun moeder een nacht in de politiecel door en vrezen nu vervolging door justitie. Ook te gast is een Eindhovense huisarts die het aantal ouderen dat een eind aan hun leven wil maken, ziet groeien, een verpleeghuis-directeur, een ouderen-psychiater, een politica, een vrouw van wie haar man een natuurlijke dood stierf tegen zijn zin na een lange lijdensweg ) en een oud-huisarts.

Euthanasie --- Zelfdoding --- Ouderen. --- Ouderen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Ongeveer de helft van de mensen die in Nederland overlijden, sterft na een medisch besluit. Nergens ter wereld zijn de dilemma's rond de dood zo openlijk bespreekbaar als in Nederland. Maar dit maakt de vragen niet minder beladen. Deze documentaire volgt de onderhandelingen tussen de arts, familie en patiënt in verpleeghuis Tabitha in Amsterdam. Tabitha is een huis voor mensen met Alzheimer, Korsakov en andere vormen van dementie. In totaal wonen er 240 psychogeriatrische patiënten in de leeftijd van dertig tot honderd jaar. Geen enkele patiënt is nog in staat de regie in eigen hand te nemen. Dat heeft gevolgen voor het leven van alledag, maar ook voor het levenseinde. De beslissing over leven of dood ligt hier in handen van anderen. Een centrale rol is daarbij weggelegd voor de verpleeghuisarts. Deze moet de (ooit geuite) wens van de patiënt en diens familie beoordelen, de kans op genezing inschatten en het contact met de verpleging houden over de toestand van de patiënt. Patiënten zoals Bram De Gooijer (73). Ruim twintig jaar geleden heeft deze voormalige directeur van een basisschool samen met zijn vrouw een euthanasieverklaring opgesteld. "Als ik in een geestelijke toestand kom waarin er voor mij geen herstel tot een redelijke levensstaat is te verwachten ... dan verlang ik dat euthanasie op mij wordt toegepast", schreef hij in 1985, bij zijn volle verstand. De behandelende arts moest hem wel om bevestiging vragen, maar "wanneer ik daartoe niet in staat ben, dan verwacht ik dat deze verklaring als mijn uitdrukkelijke wil wordt opgevat." Inmiddels is Bram de Gooijer een schim van zichzelf en de eerste gesprekken over euthanasie zijn in gang gezet. Dan krijgt hij plotseling een gevaarlijke ontsteking en geeft hij aan toch graag behandeld te willen worden. Zijn vrouw houdt echter vol dat hij niet meer weet wat hij zegt en dat er een einde aan zijn lijden moet komen, dat hij niets meer heeft om voor te leven. De arts valt terug op zijn beroepscode: in geval van twijfel, kiezen Voor de patiënt. Maar voor welke patiënt, die van toen of die van nu? We volgen de verpleeghuisartsen Ineke Hoekstra, Oscar Nijst en Ton Deden in hun dagelijkse afwegingen en keuzes. De documentaire registreert de dilemma's rondom het overlijden van hun patiënten. De familie heeft haar visie; de patiënt heeft ooit iets opgeschreven en kan soms nog aangeven wat hij wil. Maar het is de dokter die adviseert en handelt ... of dat handelen juist nalaat. En soms, uiteindelijk, besluit een leven passief of actief te beindigen.

Euthanasie --- Medische ethiek. --- Psychogeriatrische instellingen. --- Nederland.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Van de gemiddeld 1.500 Nederlanders die jaarlijks door zelfdoding om het leven komen, gaat het in zo'n 700 gevallen om mensen met psychische klachten. Hun doodswens is vrijwel onbespreekbaar. Vaak is er sprake van ernstig lijden zonder perspectief op verbetering. De ruimte die de Nederlandse euthanasiewet artsen en psychiaters biedt wordt zelden benut: minder dan vijfmaal per jaar wordt een verzoek om hulp bij zelfdoding ingewilligd. De anderen staan alleen en sterven meestal een eenzame en gewelddadige dood. De film behandelt het schrijnend gebrek aan hulp voor mensen die vanwege chronisch psychische klachten hun leven ondraaglijk en uitzichtloos vinden en de dood verkiezen. Centraal staat de vraag hoe om te gaan met hun doodswens. Aan het woord komen nabestaanden, de wetgever, een psychiater, een officier van justitie (vergelijkbaar met een Procureur des Konings in België), een consulent van de NVVE (Informatiecentrum voor Vrijwillige Euthanasie), tevens humanistisch raadsvrouw en een counselor die samenwerkt met Stichting De Einder (steunt mensen met een uitgesproken wens om het leven te beëindigen).

Euthanasie --- Euthanasie --- Hulp bij zelfdoding. --- Zelfdoding --- Nederland. --- Psychiatrische patiënten. --- Psychiatrische patiënten.